Sturing.
In harmonie is de onderlinge samenhang van accoorden het belangrijkste element. In de traditionele harmonieleer word deze samenhang gebaseerd op de dominant- en sub-dominantfuncties. In chromatica, een naam die door Peter Schat is geïntroduceerd als zijnde de leer der verwantschap van harmonie in de chromatische toonladder, wordt deze samenhang bepaalt door sturing. De sturing bepaalt hoe de harmonieën door het twaalftoonsveld worden gestuurd. De sturing kan plaats vinden op verschillende nivo’s, immers iedere drie- of vier- klank kan weer opnieuw door het twaalftoonsveld worden gestuurd.  Om te laten zien hoe sturing op meerdere nivo’s kan worden bereikt, zal ik laten zien hoe de harmonische structuur van "Ode aan Walt Whitman" tot stand is gekomen. De compositie is een muzikale zetting van een gedicht van Garcia Lorca. Ik heb drieklanken genomen van het vierde uur, gestuurd door het achtste uur, en heb de noten van de derde over de andere drie verdeeld, om zo te komen tot vierklanken:

Deze akkoorden heb ik gebruikt in de eerste zes vierklanken. In tweede groep van zes vierklanken heb ik de noten op een andere manier verdeeld, en daarna de sturing veranderd:

Dit gaf het volgende resultaat:

De vierklanken worden gestuurd door het achtste uur. Op het tweede nivo worden de groepen van drie vierklanken door het twaalftoonsveld gestuurd door het derde uur. Ik zette deze sturing door om zo nog twee groepen van drie vierklanken te creëren (1-3-1-3-1) wat resulteerde in zes groepen van drie vierklanken:

Nu heb ik twee drieklanken van het derde uur op het tweede nivo. Deze stuur ik vervolgens met het negende uur opnieuw door het twaalftoonsveld, waardoor de twee complementaire drieklanken van het derde uur worden toegevoegd:

De sturing op het derde nivo (door het negende uur) levert als totaal een symmetrische vierklank van het zevende uur op. Deze sturen met het twaalfde uur opnieuw door het twaalftoonsveld:

Zo ontstaat er een harmonische structuur van 108 akkoorden. Op deze manier is het mogelijk om onbeperkt een bepaalde beweging voort te zetten. Het is daarna natuurlijk aan de componist, om er muziek van te maken, want het creëren van een dergelijke structuur is een bijna wiskundige aangelegenheid. Men dient echter niet het oorspronkelijke doel te vergeten, en dat is het streven naar een homogeen klankbeeld, waarin geen duidelijke tonica aanwezig is, dat zich niettemin beweegt door het gehele twaalftoonsveld. Hoe het materiaal kan worden toegepast in een compositie is te zien in het onderstaande voorbeeld.  De accoorden kunnen zowel samen klinken als gebroken worden, de melodie is gebaseerd op willekeurige noten uit de harmonie, om zo te komen tot een dragende melodie die het gedicht ondersteund.